COMPLICATED(Talambuhay ni Diane Carla A. Opeña)

me, my self and I

              
           Ako si Diane Carla A. Opeña mas kilala sa tawag na Yanna. Ipinanganak ako noong Septemger 14, 1992. Bunga ako ng pagmamahalan nila Nelia at Johnny, ang aking mga magulang. Pero sabi ng mga mapanghusga anak daw ako ng pagkakasala. Kahit pa yama sila masakit pa din tanggapin ang katotohanan. Sa araw ng aking pagsilang nagging lubos ang kaligayahan ng aking pamilya, lalo na ng aking ina. Lmaki ako ng hindi ko man lang nakasamaang aking ama kaya madalas akong tuksuhin noon ng “putok sa buho”. Never nagkwento sa akin ang mother ko about sa father ko, kahit sino sa mga kamag anak ko wala akong makuhanan ng impormasyon. Hanggang sa dumating yung time na nagsawa na din ako sa kakatatanong sa kanila. Habang lumalaki ako sagana ako sa lahat na bagay, nasanay din ako ng nakukuha ko ang lakat ng gusto ko, binansagan nga nila akong spoiled brat.

my self

         Bilang isang single-parent lahat ginawa ni mama upang mabigyan nya ako ng magandang kinabukasan. Sa klase ng trabaho ni mama hindi nalalayo ang kamatayan. Kaya nagdesisyon sya na doon na lang ako patirahin sa lola ko (tita ng mother ko) sa Maynila. Masaya ang nagging buhay ko doon kung saan saan kame pumunta. Lahat ng gusto binibigay nila pero syempre pera ng mother ko ang ginagastos nila. Inakala ko nga noon na lahat ng nararanasan kong ginhawa ay pang matagalan na, hindi pala dahil ng lahat ng iyon ay may hagganan. May of 2005 ng mag away ang mother at lola ko. At ang hidwaang iyon ang nagging ugat kaya nagkagulo ang pamilya naming. Doon na nagsimula ang lahat; nagging bugnutin na si mama hanggasn sa pati trabaho nya napabayaan na nya. Noong mga panahong yun naitanong ko sa sarili ko, kung kasama kaya nnamin ang father ko magiging ganoon kaya kame kamiserable?

ako at ang aking childhood friend

           Bunga ng lahat ng kaguluhan nagging rebelde ako noon, ang dating sweet and innocent Diane biglang naglaho.Sa edad na 12 natuto akon magbisyo. Alak, sigarilyo, sugal at barkada yan ang nagimg karamay ko noong mga panahon na yun. Pero dahil sa bisyong yun muntik na akong “mapahamak”. Doon na biglang natauhan si mama, kaya nagdesisyon sya na ilayo ako sa San Pablo. Isang kaibigan ang nagpayo kay mama na dalhin ako sa Hospici de San Jose(isang institusyon para sa mga kabataan na nagkakaroon ng problema sa pag uugali at sa mga kabataang rebelde). Maganda ang pamamalakad doon kaya pumayag na din si mama. Inilihim nya sa akin ang pag aasikaso ng mga papeles ko dahil alam nya na pag nalaman ko yun siguradong hindi ako papayag na dalhin doon.
         
           June 4, 2005 noong ipasok nila ako doon. Iyak ako ng iyak noon kasi feeling ko hindi na ako mahal ng nanay ko , pero unti-unti nilang pinaliwanag sa akin ang dahilan kung bakit ako dinala doon ng nanay ko. Sa umpisa hirap na hirap akong mag adjust. Nasanay kasi ako sa buhay prinsesa. Pero hbang tumatagal nsanay na din ako. Weekly nagkakaroon kame ng session sa isany psychologist. Binigyan ako ng chane makapag aral , tinetraine nila ang lahat ng kabataan para maging isang responsible and independent na tao. Iminulat nila kame sa realida ng buhay, na hindi habang panahon ay buhay an gaming magulang upang gumabay sa amin. Dahil darating ang time na iiwan din kame ng parents namin. Puno ng challenge ang nagging buhay ko doonpero masaya natuto akong mag aral na mabuti. Natutunan ko ding  magpahalaga sa mga bagay na nasa paligid ko. At higit sa lahat natutunan ko gdim pahalagahan ang mga taong nasa paligid ko.

             Nagbunga lahat ng pinaghirapan ko palagi akong nasa “top” at nakakakuha ng mga prebelihiyo. Lagi din akong kasama sa mga outing. Marami ang humanga sa akin pati mother ko proud sa akin. na lingid sa akin sa aking kaalaman ay lagging tumatawag doon para kamustahin ako..(nagtatrabaho kasi si mama sa Batangas bilang cook) Kung marami ang humanga sa akin, marami din ang nagalit, ang dahilan ay inggit at selos. Pati mga kaibigan ko unti-unting lumlayo amg loob sa akin. Wala na akong naging kakampi noon. Down na down ang pakiramdam ko noon. Walang gustong makipag usap sa akin, pati house parent namin malayo na din ang loob sa akin. Halos mabaliw ako sa sobrang sama ng loob, kasi hindi ko man lang maipagtanggol ang sarili ko noon..

ako si yanna!

               Noong mga panahong feeling ko gusto ko ng ma give up bigla syang dumating si Ellen Lucinarrio o mas kilala sa tawag na “saviour”. Isa syang physical therapist student na doon din nag dodorm sa hospicio. Sa mga panahon na gusto ko ng mag give up pinayuhan nya ako., sya ang nag iisa kong tagapakinig . Siya ang naging crying shoulder ko at bukod tanging tao na nag sabi sa akin na “Life is full of trials that made you strong” sa sinabi nyang yun nabuhayan ako ng loob. At sabi din nya dapat daw matutunan kong harapin ang problema ko. Dahil hindi masusolusyunan ang problema kung hindi ko ito haharapin. Kaya ng matapos ang contract ko sa hospcio, lumabas ako ng masaya at puno ng pag-asa.
        
         Akala ko noon sa paglabas ko magiging maayos na ang buhay namin, pero hindi pa pala. Tago ng tago kasi kame noon para kameng kriminal na tumatakas . Sa huli napagod na din ako, sabi ko kay mama kung hindi na magiging maayos ang buhay namin sa Maynila, bakit hindi na lang ulit kame umuwi ng San Pablo. Pinag isipan ni mama ang suggestion kung iyon, kaya pumayag din sya.

             August of 2006 muli kameng umwi ng San Pablo ang bayan aking sinilangan. Sa pag-uwi naging maganda ang buhay namin, nakahanap ulit si mama ng bagong trabaho, kaya noong mag pasukan. ini enrol nya ako sa Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School, bilang isang 2nd year High School.

         
             June 04, 2007 ng magsimula ang klase sa dizon. Sa simula kabado ako, syempre baka kasi wala akong maging kaibigan, tapos inisip ko baka mahirap pakisamahan ang maga tao doon. Pero napatunayan ko hindi mahirap pakisamahan ang mga tao dito sa Dizon, lalo na yung mga guro. Mas mahirap pa nga makibagay sa mga tao sa Maynila.

me (diAnE)

               Masaya ang High School life ko dito sa Dizon. Marami akong naging kaibigan, kaso noong 2nd year ako muli ako napalapit sa mga dating bisyo ko noon. Galit na galit noon sa akin si mama. Bakit ang hindi ay laman ako ng guidance office noon. Hiyang-hiya noon ang mother ko, dumating pa nga sa punto na gusto na nya akong patigilin at ipadala na lang daw ako sa side ng father ko. Kasi sabi nya pareho naman daw kame ng ugali isang "demonyo". Ang sakit pakinggan, sa dame naman kasi ng bagy na pwedeng ihambing sa akin ni mama sa ganoon pang  salita. Gustong-gusto ko noong umalis, maglayas pero napag isip-isip ko saan naman ako pupunta? pati pwede akong mapahmak pag ginawa ko yun. Kaya ang ginawa ko nakipag bati ako sa nanay ko. Kaya simula noon iniwasan ko na ang mga barkada kong puro kasamaan naman ang natutunan ko.

            Kaya ngayon ito naging maayos ang buhay ko. Sa ngayon 4th year Hig School na ako. Isang buwan na lang at gagraduate na ako. Ang araw na pinakahihintay ko. At sa araw na iyon nais kong pasalamatan ang mother ko na walang sawang sumusuporta sa akin, sa mga kaibigan ko na naging kakampi ko at higit sa lola ko na kahit galit sya sa akin hindi pa din nya ako naagawang pabayaan. Salamat po!